Prawo

Niezorganizowane emisje lotnych związków organicznych (VOC) z zakładów przemysłowych w całej Europie stają się obszarem zainteresowania publicznego. Uznaje się, że przemysł musi zmniejszyć swój wpływ na środowisko, jeśli mamy nadal dążyć do globalnego rozwoju dla przyszłych pokoleń (tzw. "rozwój zrównoważony"). Głównym czynnikiem będzie zmniejszenie emisji przemysłowych ze względu na wzrost świadomości opinii publicznej oraz nowe wymogi w zakresie wewnętrznych przepisów ochrony środowiska. Również znaczna część emisji zanieczyszczeń do atmosfery związana jest ubocznymi produktami spalania (głównie tlenki węgla, azotu i siarki), wraz ze znanymi stratami lotnych węglowodorów i pary. Na ogół, są to emisje, które znajdują się pod kontrolą operatora instalacji.

Jednakże część emisji przemysłowej następuje w miejscach do tego nieprzewidzianych oraz w nieprzewidywalnym czasie. Te niezorganizowane wycieki określa się mianem „emisji niekontrolowanej". Obecnie nie ma ogólnoeuropejskich przepisów dotyczących emisji niekontrolowanych z zakładów przemysłowych, aczkolwiek w 1996r. weszła w życie Dyrektywa IPPC EU 96/61 w sprawie zintegrowanego zapobiegania i ograniczania zanieczyszczeń. Ta nowa dyrektywa wskazuje miejsca, gdzie w wielu procesach przemysłowych poprzez zastosowanie najlepszych dostępnych technik NDT (ang. BAT) można wpłynąć na zmniejszenie poziomy zanieczyszczeń i odpadów do środowiska. Dyrektywa IPPC nie zajmuję się wyłącznie emisjami niekontrolowanymi, ale zwraca uwagę na całość wszystkich emisji zanieczyszczeń w procesach przemysłowych.

Przeprowadzono bardzo wiele badań w celu identyfikacji źródeł emisji niekontrolowanych. Rozmaite badania wykazały, że zawory są znaczącym źródłem emisji niezorganizowanej i stanową około 50% całkowitej tego typu emisji. Około 90% tej emisji pochodzi z komór dławnicowych i szczeliwa. Aby uzmysłowić sobie skalę wyzwania w szacuje się, że w USA roczna niekontrolowana emisja z zaworów, pomp i połączeń kołnierzowych wynosi około 300.000 ton, co stanowi koło 1/3 całkowitej emisji związków organicznych w zakładach branży chemicznej i rafineryjnej. Odzwierciedla to potencjalną skalę problemu w Europie i niezależnie od wpływu na środowisko, jest to olbrzymi ciężar finansowy dla przemysłu, ponieważ oznacza wielkie straty potencjalnie wartościowych materiałów i powoduje obniżenie efektywności zakładów. Ponadto, w większości wypadków, prawdziwe koszty strat przemysłu są niedoszacowane, gdyż pewne koszty związane z emisją niezorganizowaną są trudno dostrzegalne.

Program monitoringu emisji LDAR wymaga zgody użytkownika instalacji na ustalenie akceptowalnych kryteriów i ram czasowych programu. Metoda EPA 21 zakłada opracowanie i wprowadzenie w praktykę wykonywania pomiarów z wykorzystaniem przenośnych analizatorów. Dla typowego zakładu chemicznego, petrochemicznego czy rafinerii horyzont czasowy na osiągnięcie emisji niekontrolowanej (LZO) do poziomu poniżej 500ppm na źródło wynosi od 2.5 do 4 lat (wg dyrektyw EPA na terenie USA).